Bevrijdingsdag, een mooi moment om stil te
staan bij het feit hoe fijn het is dat wij als Nederlanders zomaar de wereld over
kunnen voor vertier en plezier. Nou ja zomaar, je moet wat formulieren invullen
maar verder valt allemaal wel mee. Amerika is nooit bezet geweest, althans
niet gezien vanuit het oogpunt van de
oud-Europeanen. Wellicht dat de Native-Americans er anders over denken. Maar
gezien vanuit dit oogpunt vind ik het vreemd om te zien dat het nationalisme
hier zoveel meer aanwezig is dan in Nederland. Waarom zijn wij niet meer trots
op ons land en wat het bereikt heeft in het verleden? Waarom denigreren en
degraderen wij onszelf als land? Afgezien van Koninginnedag en de
voetbaltoernooien willen wij maar weinig weten van ons eigen land. Ik denk dat
ik maar een vlaggenstok in de voortuin ga zetten. Al weet ik niet of dat
toegestaan is, zowel door gemeente, buren als echtgenote..
Ik dwaal weer af. De reden hiervoor is dat ik
hevig onder de indruk was van hetgeen zaterdagavond gebeurde. Later meer hierover.
Want eerst ga ik de zaterdagochtend
beschrijven. Wat doet den mensch op zaterdagochtend? Juist, boodschappen. Ik
dus ook. Op zich is daar natuurlijk weinig spectaculairs over de schrijven, de
dagelijkse boodschappen. Over de verschillen tussen de Zaanse grootgrutter en
zijn amerikaanse tegenhanger de Publix wel. Ik heb meestal boodschappen gedaan
bij Publix. Dat is een supermarkt zoals die bij ons er ook zijn. Met eten en
een beetje aanverwante artikelen. Naast deze supermarkt zijn er ook winkels zoals
Walmart en Target waar je eerst langs enorme rijen met onder andere kleding, kampeerbenodigdheden,
autobanden en munitie moet om bij je dagelijkse voer te komen. Deze Publix is
goed voorzien en ik heb eigenlijk alles kunnen vinden wat ik nodig had voor mijn
kookkunsten. En als ze het niet hadden, dan wisten de vriendelijke medewerkers
mij te vertellen wat ik dan beter kan gebruiken. (Zie je het al voor je, dat
die 15 jarige vakkenvuller je aangeeft dat je beter de light cheese kunt
gebruiken voor je pastasaus dan slagroom), De Publix heeft een ruime sortering,
maar niet van alles. Want ondanks dat deze winkel ongeveer twee maal zo groot
is als de gemiddelde AH is de groenteafdeling dat niet. Vers vlees valt ook
vies tegen. Wat er wel is, daar is dan heel veel keus van. Die marinades voor
vlees! Mijn BBQ hart begint hard te bonzen als ik er langs loop. En de
ontbijtproducten. Geen brinta, maar 3 verschillende soorten havermout van 6
verschillende merken. Tim is dol op de”sterkwordpap”. Mijn kar zat dus weer mooi
vol met heerlijks om in de avond de dames te voorzien van brandstof voor hun
race. Lekker spinazie met pasta.
Want de race, daar draaide het vandaag
allemaal om. Daarvoor waren shirtjes gekocht en was er ’s middags geslapen.
Daarvoor hadden we de dag ervoor de spulletjes al opgehaald en daarvoor waren
een paar mensen een beetje zenuwachtig..
Om een uur of half acht arriveerden wij op de
parkeerplaats van Disney’s Animal Kingdom, op dit moment meer een soort
Dixieland. Niet vanwege de muziek, maar vanwege de enorme rij met van die
plastic toiletten. Ik kreeg meteen weer jeugdherinneringen van een Thunderflash
die erin werd gegooid in Lauwersmeer.Het was al aardig druk. Het parcours voor
de kinderen was afgezet. Zij mochten eerst 200 meter sprinten, dan een muurtje
van 80 centimeter over, door een rij autobanden stappen, over 1 strobaal
springen en vervolgens in een bak zand op zoek naar een poppetje. En daarvoor
moest ik een waiver tekenen? Het was echter prachtig voor die kids.
Aangemoedigd door honderden enthousiaste ouders, opa’s oma’s en andere
toeschouwers die, wachtende op de volwassenen race kwamen ze voorbijgestoven.
Zo ook onze eigen Maud. Na 16 rondjes om de school bij de sponsorloop was die
natuurlijk appeltje-eitje. Breed lachend kwam ze voorbij om later de echte
Disney Medaille te showen. Heel leuk gedaan van de firma van de muis. Daarna
was het wachten op de eigenlijke race. Marcha moest zich al om kwart voor negen
in het vak melden, ze startte in wave 1, dus die speerde er meteen na Maud haar
race vandoor. Wij hebben ons een uur vermaakt met Angrybirds en dansen op de
opzwepende muziek, helaas te vaak onderbroken door een irritant
presentatorkoppel die zichzelf veel te leuk vond. Om stipt half tien was het
zover. 8 Waves en evenzoveel toeschouwers (tienduizend? Vijftienduizend? Geen
idee!) werden per direct stil toen het volkslied werd ingezet. Waar ik in
Seaworld al onder de indruk was werd ik het hier nog meer. Op een bomvolle,
enorme parkeerplaats hoorde je niet dan de stem van de zanger die de The
Star-Spangled Banner zong. Prachtig! Voor de volgende dinsdagavond
zaalvoetballen moeten we dat ook maar eens doen.
Daarna het aftellen, dat was minder rustig.
Met zijn allen van 10 naar 0. Op nul een enorm gejoel, vuurwerk en de eerste
wave was weg. Dit, behalve het volkslied, maar wel met vuurwerk, herhaalde zich
nog acht keer.
Mama was weg, rennen in 32 graden. Haar eerste
run. Wij stonden net achter de finish van de 5 kilometer waar we haar na een
tijdje langs zagen huppelen. Hoera! Gelukt. Goed gedaan mamma! We zijn trots op
je! Mama mocht verder. Na de 5 kilometer run met een paar hindernissen was en
nog een speurtocht (van nog eens minstens drie kilometer) door het park. Dag
mama! Succes!
Wij gingen het park binnen, om half elf ’s
avonds. Best gek. Via een speciaal pad konden we langs de renners en zoekers
naar het gedeelte dat Dinoland USA heet.
Het park was prachtig aangekleed. Speciaal aangelegde verlichting
gaf een prachtige sfeer.
Daar, in Dinoland, was alles in de gereedheid
gebracht voor het feest na de race. Wij konden in alle rust, want druk was het
niet, in de attracties. We mochten zelf blijven zitten in een carrousel van
vliegende Stegosaurussen totdat ik een SMSje kreeg dat Marcha klaar was. We
vlogen langs en stapten bij de volgende stop uit om haar te feliciteren. De
rest van de avond hebben we doorgebracht in de attracties die open waren.
Expeditie Everest hebben Maud en ik samen gedaan. Die is overdag al gaaf, in
het donker is ie nog veel beter. Er is
een gedeelte dat door de berg gaat, dat is ’s nachts dus stikdonker. Je ziet
niets, totdat ineens de yeti wordt verlicht. En die ziet er dan best spannend
uit. Dat vonden de dames achter ons ook want vanaf het eerste moment dat het
donker werd gingen hun strotten open, volgens mij zongen ze beiden opera want
ze hebben volgens mij geen adem gehaald tussendoor. Ook Dinosaur was extra
spannend. Dat is een ride waarin je in een soort auto terug gaat in de tijd.
Een hobberlige weg vol met spannende dinosaurussen. Het restlicht dat er
normaal gesproken is, is nu afwezig en dat maakt het nog spannender. Dat Tim er
niet over heeft gedroomd is een klein worden. Toen we aankwamen bij het
eindpunt sprak hij de legendarische woorden “ik vond het niet eng maar ik hoef
niet per sé nog een keer hoor!”.
Om half twee hielden we het voor gezien.
Iedereen was uitgeput. Zodra we de kinderen in hun autostoeltje hadden zitten
sliepen ze. Bij thuiskomst volgden wij weldra. Het einde van een prachtige,
sportieve dag die we nooit zullen vergeten.
Tot schrijvens!
