bevrijdingsdag

Bevrijdingsdag, een mooi moment om stil te staan bij het feit hoe fijn het is dat wij als Nederlanders zomaar de wereld over kunnen voor vertier en plezier. Nou ja zomaar, je moet wat formulieren invullen maar verder valt allemaal wel mee. Amerika is nooit bezet geweest, althans niet  gezien vanuit het oogpunt van de oud-Europeanen. Wellicht dat de Native-Americans er anders over denken. Maar gezien vanuit dit oogpunt vind ik het vreemd om te zien dat het nationalisme hier zoveel meer aanwezig is dan in Nederland. Waarom zijn wij niet meer trots op ons land en wat het bereikt heeft in het verleden? Waarom denigreren en degraderen wij onszelf als land? Afgezien van Koninginnedag en de voetbaltoernooien willen wij maar weinig weten van ons eigen land. Ik denk dat ik maar een vlaggenstok in de voortuin ga zetten. Al weet ik niet of dat toegestaan is, zowel door gemeente, buren als echtgenote..

Ik dwaal weer af. De reden hiervoor is dat ik hevig onder de indruk was van hetgeen zaterdagavond gebeurde. Later meer hierover.

Want eerst ga ik de zaterdagochtend beschrijven. Wat doet den mensch op zaterdagochtend? Juist, boodschappen. Ik dus ook. Op zich is daar natuurlijk weinig spectaculairs over de schrijven, de dagelijkse boodschappen. Over de verschillen tussen de Zaanse grootgrutter en zijn amerikaanse tegenhanger de Publix wel. Ik heb meestal boodschappen gedaan bij Publix. Dat is een supermarkt zoals die bij ons er ook zijn. Met eten en een beetje aanverwante artikelen. Naast deze supermarkt zijn er ook winkels zoals Walmart en Target waar je eerst langs enorme rijen met onder andere kleding, kampeerbenodigdheden, autobanden en munitie moet om bij je dagelijkse voer te komen. Deze Publix is goed voorzien en ik heb eigenlijk alles kunnen vinden wat ik nodig had voor mijn kookkunsten. En als ze het niet hadden, dan wisten de vriendelijke medewerkers mij te vertellen wat ik dan beter kan gebruiken. (Zie je het al voor je, dat die 15 jarige vakkenvuller je aangeeft dat je beter de light cheese kunt gebruiken voor je pastasaus dan slagroom), De Publix heeft een ruime sortering, maar niet van alles. Want ondanks dat deze winkel ongeveer twee maal zo groot is als de gemiddelde AH is de groenteafdeling dat niet. Vers vlees valt ook vies tegen. Wat er wel is, daar is dan heel veel keus van. Die marinades voor vlees! Mijn BBQ hart begint hard te bonzen als ik er langs loop. En de ontbijtproducten. Geen brinta, maar 3 verschillende soorten havermout van 6 verschillende merken. Tim is dol op de”sterkwordpap”. Mijn kar zat dus weer mooi vol met heerlijks om in de avond de dames te voorzien van brandstof voor hun race. Lekker spinazie met pasta.

Want de race, daar draaide het vandaag allemaal om. Daarvoor waren shirtjes gekocht en was er ’s middags geslapen. Daarvoor hadden we de dag ervoor de spulletjes al opgehaald en daarvoor waren een paar mensen een beetje zenuwachtig..

Om een uur of half acht arriveerden wij op de parkeerplaats van Disney’s Animal Kingdom, op dit moment meer een soort Dixieland. Niet vanwege de muziek, maar vanwege de enorme rij met van die plastic toiletten. Ik kreeg meteen weer jeugdherinneringen van een Thunderflash die erin werd gegooid in Lauwersmeer.Het was al aardig druk. Het parcours voor de kinderen was afgezet. Zij mochten eerst 200 meter sprinten, dan een muurtje van 80 centimeter over, door een rij autobanden stappen, over 1 strobaal springen en vervolgens in een bak zand op zoek naar een poppetje. En daarvoor moest ik een waiver tekenen? Het was echter prachtig voor die kids. Aangemoedigd door honderden enthousiaste ouders, opa’s oma’s en andere toeschouwers die, wachtende op de volwassenen race kwamen ze voorbijgestoven. Zo ook onze eigen Maud. Na 16 rondjes om de school bij de sponsorloop was die natuurlijk appeltje-eitje. Breed lachend kwam ze voorbij om later de echte Disney Medaille te showen. Heel leuk gedaan van de firma van de muis. Daarna was het wachten op de eigenlijke race. Marcha moest zich al om kwart voor negen in het vak melden, ze startte in wave 1, dus die speerde er meteen na Maud haar race vandoor. Wij hebben ons een uur vermaakt met Angrybirds en dansen op de opzwepende muziek, helaas te vaak onderbroken door een irritant presentatorkoppel die zichzelf veel te leuk vond. Om stipt half tien was het zover. 8 Waves en evenzoveel toeschouwers (tienduizend? Vijftienduizend? Geen idee!) werden per direct stil toen het volkslied werd ingezet. Waar ik in Seaworld al onder de indruk was werd ik het hier nog meer. Op een bomvolle, enorme parkeerplaats hoorde je niet dan de stem van de zanger die de The Star-Spangled Banner zong. Prachtig! Voor de volgende dinsdagavond zaalvoetballen moeten we dat ook maar eens doen.

Daarna het aftellen, dat was minder rustig. Met zijn allen van 10 naar 0. Op nul een enorm gejoel, vuurwerk en de eerste wave was weg. Dit, behalve het volkslied, maar wel met vuurwerk, herhaalde zich nog acht keer.

Mama was weg, rennen in 32 graden. Haar eerste run. Wij stonden net achter de finish van de 5 kilometer waar we haar na een tijdje langs zagen huppelen. Hoera! Gelukt. Goed gedaan mamma! We zijn trots op je! Mama mocht verder. Na de 5 kilometer run met een paar hindernissen was en nog een speurtocht (van nog eens minstens drie kilometer) door het park. Dag mama! Succes!

Wij gingen het park binnen, om half elf ’s avonds. Best gek. Via een speciaal pad konden we langs de renners en zoekers naar het gedeelte dat Dinoland USA heet.

Het park was prachtig  aangekleed. Speciaal aangelegde verlichting gaf een prachtige sfeer.

Daar, in Dinoland, was alles in de gereedheid gebracht voor het feest na de race. Wij konden in alle rust, want druk was het niet, in de attracties. We mochten zelf blijven zitten in een carrousel van vliegende Stegosaurussen totdat ik een SMSje kreeg dat Marcha klaar was. We vlogen langs en stapten bij de volgende stop uit om haar te feliciteren. De rest van de avond hebben we doorgebracht in de attracties die open waren. Expeditie Everest hebben Maud en ik samen gedaan. Die is overdag al gaaf, in het donker is ie nog veel beter.  Er is een gedeelte dat door de berg gaat, dat is ’s nachts dus stikdonker. Je ziet niets, totdat ineens de yeti wordt verlicht. En die ziet er dan best spannend uit. Dat vonden de dames achter ons ook want vanaf het eerste moment dat het donker werd gingen hun strotten open, volgens mij zongen ze beiden opera want ze hebben volgens mij geen adem gehaald tussendoor. Ook Dinosaur was extra spannend. Dat is een ride waarin je in een soort auto terug gaat in de tijd. Een hobberlige weg vol met spannende dinosaurussen. Het restlicht dat er normaal gesproken is, is nu afwezig en dat maakt het nog spannender. Dat Tim er niet over heeft gedroomd is een klein worden. Toen we aankwamen bij het eindpunt sprak hij de legendarische woorden “ik vond het niet eng maar ik hoef niet per sé nog een keer hoor!”.

Om half twee hielden we het voor gezien. Iedereen was uitgeput. Zodra we de kinderen in hun autostoeltje hadden zitten sliepen ze. Bij thuiskomst volgden wij weldra. Het einde van een prachtige, sportieve dag die we nooit zullen vergeten.

Tot schrijvens!