vissen op de golf van Mexico

Vanmorgen gin de wekker. Eindelijk eens dat ik niet uit mezelf wakker word. Om half zes stonden Tom en ik op om, zonder al te veel woorden, ons ontbijt naar binnen te werken en te vertrekken naar de deSoto boatramp. Na een rit van anderhalf uur daar aangekomen. Captain John (Gibson) en zijn vader hadden de boot al in het water liggen. Instappen en wegvaren. Na ongeveer drie kwartier varen richting Mexico kwamen we op de visplek aan. Ingooien en wachten maar. Na vijf minuten geen aanbeet wist deze kapitein genoeg. Verkassen. Da's mooi dacht ik deze man houdt niet van wachten maar wil vangen. Bij de volgende visstek begon dat vangen. Aardig wat blue goupers gevangen die zometeen op de barbecue eindigen, enkele red groupers die helaas te klein waren om hetzelfde lot te beschoren, zo'n zuigvis die normaal aan haaien hangt en nogal wat puffers. Dat is die vis die heerlijk blijkt te zijn maar waardoor jaarlijks enkele amateur koks in Japan overlijden omdat ze niet precies weten hoe deze moet worden klaargemaakt. Laat maar, gooi maar terug.
Op een gegeven moment vingen we een blue runner. Die is niet eetbaar maar werd vakkundig gebruikt als levend aas. na een paar uur met een haak in zijn pens te hebben gezwommen eindigde dit beestje als voer voor een grotere vis. Tijdens het inhalen had ik al door dat het een aardige jongen was die aan de lijn hing. Na een paar minuten worstelen kwam hij in zicht. Een haai! ongeveer een meter lang. Zodra hij ons zag draaide hij zich om en koos hij het hazenpad, al is haaienpad meer van toepassing. De wartel die de stalen onderlijn aan de nylonlijn verbindt was afgebroken door de krote kracht die erop kwam. Mooi voor de haai, niet mooi voor de visser. Alhoewel, ik vind het jammer als zo'n grote mooie vis eindigt als middelmatige vishap, dan haal ik liever een echt lekker visje in de supermarkt. Dus eigenlijk iedereen blij behalve u, gewaardeerde lezer, want nu kan ik geen mooie, stoere foto laten zien. Want tijdens het vissen hebben we daar geen tijd voor gehad en toen ik, slechts een beetje, zeeziek werd en mijn ontbijt aan de vissen voerde had Tom gelukkig de camera niet klaar.
Na vier uur op zee, het resultaat staat op mijn rug gebrand, werd de terugreis ingezet zodat wij om half twee terug waren in de haven. Zes uur lang veel plezier gehad voor een prachtige prijs. Als ik ooit nog in de buurt ben, dan ga ik zeker weer mee met deze kapitein en zijn vader. Twee hardwerkende mensen die de hele ochtend prettig gezelschap waren en die, vergeleken met de gemiddelde Amerikaan welke ik ontmoet heb, goed op de hoogte zijn over hetgeen leeft in de wereld. Dat is denk ik een voordeel van zoveel internationale gasten op je boot. Voor diegenen die een leuke vistrip willen boeken, kijk op de site http://www.reddevelfishing.com. Echt een aanrader.

De jongen (of meisje) zat te wachten op de resten van onze vangst

Op weg terug zijn Tom en ik gestopt bij de Cracker Barell voor onze late lunch. Allebei een cheeseburger gepakt. Afgeladen vol zat die tent. Allemaal mensen die net uit de kerk kwamen. Cheeseburger en koffie naar binnen gewerkt en verder naar de Publix voor de rest van de boodschappen voor vanavond. Daarna in het zwembad gedoken en mijn rug ingesmeerd met Aloe Vera aftersun... Au!

Tot schrijvens!

Epcotsbeu

Vandaag een dag Epcot. Weer op tijd uit bed en op tijd in de auto. Voor de vierde keer deze week stonden we net voor parkopening in de rij. Heerlijk, dat was de vorige keer wel anders. Na de opening meteen wat leuke attracties gedaan. Soarin' en twee keer Mission to Mars gedaan. Ook genoten van de aquaria en ride bij het Sea paviljoen. Vervolgens begonnen met een rondje Showcase of the world. Dit zijn een soort vakantiebeurs-paviljoenen waar allerlei landen zichzelf presteren. Prachtig gemaakt allemaal hoor, maar als je zelf in Europa woont ben je waarschijnlijk in de helft van het paviljoen al geweest.
En het was heet vandaag, enorm. En druk ook! Allemaal mooi en aardig wat de busy day Guide zei ( vandaag zou een rustige dag zijn), die had er geen rekening mee gehouden dat er een danswedstrijd zou zijn en het park zou overstromen met tieners in danskostuums.

Halverwege kwamen we erachter dat we eigenlijk allemaal liever in het zwembad lagen.
Het lijkt erop dat we een virus hebben opgelopen, het atractionitis. Oftewel pretparkmoeheid. Te veel gesjokt en gesjouwd in een te korte periode.
Langzaam richting uitgang dus, nog maar met een paar prinsessen op de foto, en vlot richting de airco in onze Big Jap.

Om drie uur zaten we dus weer in de auto, misschien dat we straks nog terug rijden voor het vuurwerk, misschien...

eerst maar ff in de plomp.

weinig te melden dus maar een ranzig verhaal geschreven

Op vrijdag hadden we een rustig dagje. Marcha en de kinderen bleven samen met mij thuis terwijl Tom en Gemma gingen shoppen. Wij hebben de hele dag in en om het zwembad gehangen.

Ik heb de eerste Lego, die hier veel goedkoper is, gekocht en ook daar hebben we mee zitten spelen. 's Avonds hebben we lekker zelf pasta met zalm in roomsaus gegeten. Viel niet mee om ongeveer dezelfde ingrediënten op te kop te tikken. Zo hebben ze hier geen visbouillonblokjes (althans niet gevonden) en gebruiken ze dikke room, bijna kwark, om te koken. Het was in ieder geval goed gelukt en we hadden een "eenvoudige doch voedzame maaltijd".
Het blijkt dat we na het eten allemaal last krijgen van een avond dip. Gisteravond met zijn allen al rond een uur of negen naar bed gegaan. Tom en Gemma doen dat in Curacao blijkbaar vaker. Dat warme weer sloopt je energie.

Ik zou eigenlijk dus klaar zijn met mijn verhaal van de dag, maar dat geeft mij wat ruimte om iets te schrijven over opmerkelijke zaken hier in Amerika. Een van de zaken die mij hier niet bevalt zijn de toiletten. Wij in Europa hebben, met uitzondering van de Franse autobanen, een fatsoenlijke zitpot, al dan niet uitgevoerd met inspectie-plateau. Hier hebben ze, om de een of andere duistere reden, een veel grotere, ovale bak vol met water. Als je je ongestoppelde wangtjes hier op vlijt, dan hang je met je, indien  niet al te groot, scrotum enkele centimeter boven het waterniveau. Op het moment dat de behoefte, als een eitje dat gepocheerd wordt in het water glijdt voel je de spetters tegen....
Ach, laat maar zitten. De moraal van het verhaal lijkt me duidelijk. Zoals het potje thuis stinkt, stinkt het nergens.

Iets anders zijn de supermarkten. Overal staan standjes over environment  en verantwoordelijkheid voor de aarde. Bij de kassa wordt alles in dunne plastic tasjes gestopt. Niet gepropt, bij twijfel krijgt elk artikel een apart tasje. Je sjouwt dus met een half vat olie aan plastic de winkel uit. Dit is, net als bij het eten waar enorme hoeveelheden worden weggegooid, een voorbeeld van zeggen dat men zuinig en duurzaam is maar er in werkelijkheid niks van waar is.

eilanden van avontuur

Vandaag stond Islands of Adventure op het program, Het pretpark van Universal wat bestaat uit veschillende “eilanden” rondom een laguun. Sinds de opening van het nieuwste eiland, de wizarding world of Harry Potter, is dit een nog drukker bezocht park dan voorheen.

Wij waren op tijd, rond half negen in de parkeergarage. Tien voor negen stonden we voor de poort met 500 dollar aan entreetickets. Belachelijk duur, maar… Dan hedde ok wah! Want het was een prachtige dag. Het park voelde niet rustig aan maar er waren, wederom, bijna geen wachtrijen. Wij gingen meteen naar Hogwarts voor Harry’s forbidden Journey. Deze attractie is heel gaaf. Het begint al in de wachtrij. Waar je (normaal gesproken) staat te wachten zijn allemaal details te zien uit de Potter films. De sprekende schilderijen, de bloemenkas waas de les planten wordt gegeven, Professor Dumbledore’s studeerkamer en nog veel meer. Prachtig om te zien. Met zijn allen door het kasteel gelopen. Vooraan zijn we naar de childswap area gegaan. Daar hebben Marcha en ik met de jeugd gewacht terwijl Tom en Gemma als eerste reden. Bij terugkomst mochten wij, en Tom schoot er sneaky achteraan, die ging dus twee keer. Op een houten bankje vlieg je, dankzij een combinatie van beweging en film, door Hogwarts, lang spinnen, dementors en allemaal andere bekende scenes. Heel gaaf, spannend en prachtig.

Vervolgens de rest van de Potter attracties zonder wachtrij kunnen doen. Eigenlijk hebben we vandaag wederom nergens langer dan 15 minuten moeten wachten. De natte attracties waren niet in trek, het is immers maar een graad of 30, dus daar konden we gelijk door. En wat is het toch prachtig. Naast zo’n waterbaan staan waterkanonnen en voor een kwartje per keer kun je de mensen in de bootjes nog eens extra nat maken. Lachen zeg, paar dollar er doorheen gebrast! Zeker toen Marcha, Tom en Gemma langskwamen...

Zelf heb ik twee van de drie natte Attracties gedaan. Bij Popeye's and Bluto's Bilge Rat Barges was ik helemaal nat, tot op den unterhosen. Natuurlijk kun je je kleren direct voor een kleine bijdrage van vijf dollar in een soort hittetunnel drogen maar het wat eigenlijk wel lekker. Het weer was namelijk erg goed vandaag.

Alleen bij Spiderman the ride was het drukker, wel twintig minuten gewacht, zelfs twee keer. Dat is ook alweer zo’n mooie ride. Tim heeft daarna nog met de echte Spiderman op de foto gestaan en zijn "moves" geleerd. Dus niet zomaar met een man met een panty aan!

 In het park zelf is verder niet zoveel bijzonders gebeurd, anders dan dat tijdens de rondleiding in Poseidons Tempel het licht uitging en Tom, Marcha, Gemma en Maud via een zijdeur de tempel mochten verlaten. Halverwege dus.

Onderweg naar huis gestopt voor een Blooming union bij Outback. Daarna een dikke steak. Helaas werd een plotselinge aanval van hevige kopppijn ons etentje fataal. Tom werd bijna gek. Waar zou het toch aan liggen?

Wij hebben ons eten (in mijn geval een steak van 560 gram) naar binnen geschoven en de rest in laten pakken. Da’s voor morgenmiddag. Bij aankomst ging het wat beter met de patiënt, de aspirine lijkt te werken. Iedereen ligt nu al in bed, ik mocht nog even verslag doen maar kruip zo ook in het mandje. En lekker dat die mandjes liggen hier! Welterusten, tot schrijvens!

uw auteur

Hier wat videootjes van hetgeen wij gedaan hebben

hulk coaster, heel vet, twee keer gedaan

spiderman, ook twee keer,

harry potter

ripsaw falls

Wij waren helemaal SOAKED

Dragon challenge

Een lekker rustige dagje…. (of: Murphy's law)

had het moeten worden. Mooi niet. Het begon meteen al goed. In mijn email naar Hans die mijn bestellingen uitvoert was ik iets belangrijks vergeten te zetten, waardoor Hans er niet voor kan zorgen dat ik hier op vakantie ben. Maar daar kwam ik ’s avonds pas achter, toen we eindelijk thuis waren.

Des morgens zijn Tom en ik naar een Alamo punt in de buurt gereden. Tom moest nog altijd worden bijgeschreven als additional driver omdat ik geen zin heb om, als ze met zijn tweeën een keer weg willen, als taxichauffeur te fungeren. Zo gezegd, zo gedaan. Dit was een fluitje van een cent. Bij het Alamo kantoor in het Holiday Inn op de 192 was dit in een par minuten gepiept. Omdat we toch tijd over hadden besloten we meteen naar Shades of Green te rijden vor discount tickets voor Universal Island of Adventure. Veel scheelde het niet, maar alles is meegenomen. Dit Shades of Green is een prachtig resort in Disneyland waar militairen en hun familie tegen een mooie prijs kunnen verblijven.

Op de terugweg begon het. Onze prachtige Chevrolet gaf de melding “Oil change necessary soon”. Soon, dus niet meteen. Eerst even boodschappen doen bij de Publix voor de BBQ van vanavond, dan terug naar huis. En dan maar eens bellen met Alamo. Nu geloof ik niet in een vastgelopen motor omdat de boordcomputer zegt dat een oilchange noodzakelijk is, ik geloof wel dat Alamo mij de schuld geeft als de komende dagen de motor in de soep loopt. Dus maar ff bellen.

Helaas, aangeraden werd om de auto te ruilen. Of een oilchange te laten doen, de rekening te betalen en die in mindering brengen op de betaling. Tsja, ruilen dan maar. Op naar Orlando international, de enige met Full Size SUVs op voorraad in de buurt. Marcha en ik gingen alleen want we zouden daarna samen mogen shoppen in de outlet in de buurt. Op het vliegveld aangekomen kreeg ik te horen dat ik moest betalen voor een nieuwe tank benzine. “Excuse me m aam. I didnt ask for an oilchange indicator to light up. The guy at roadside assistance told me to drive up here, 30 miles, and didn’t mention I had to fuel it up”. Affijn, tien minuten later hadden we een nieuwe auto met volle tank, complimentary voor de inconvenience. En wat voor een nieuwe auto. Een echte Jap. We kregen een Toyota Sequoia mee. Weer een stukje groter. Helaas geen leer, geen DVD speler en geen achteruitrij sensoren maar wel meer ruimte en veel beter rijgedrag. De Chevrolet reageerde heel traag op het indrukken van het gas. Deze reageert meteen. Dat merk je ook wel aan het verbruik. Deze verbruikt gemiddeld 11 liter per 100 kilometer. 1:9 dus. Maar wat een heerlijk slagschip om te navigeren zeg.

van dit

 naar dit

(inderdaad, met op de achtergrond ons vakantiehuisje)

Ingestegen en op weg naar de outlet, uiteraard via een bordspellenwinkel in de buurt waar ik een online bestelling had geplaatst. Deze lag al klaar, dat scheelde zowel geld als tijd.  Aangekomen bij de Premium outlet op International Drive was het weer zoeken naar een perkeerplaats. Doordeweekse dag rond een uur of één ’s middags…. In de parken is niks te doen maar hier kun je over de koppen lopen.

Tijdens het uitstappen herinnerde Marcha zich ineens de sleutel van het vakantiehuis. Die hing nog aan de sleutelbos van de Chevy…NEEEEEE! AARGH!

Marcha uit de auto gegooid. Stapel bucks in de handen en afgesproken dat ze vanaf 1600h elke uur op een bepaald punt zou staan. Ik in racestand terug (toen reed hij dus geen 1:9). Afslag verkeerd, “shit”, ff keren. Mooi niet. Zit ik op een tolweg waar ik pas na 15 kilometer kan omkeren. Murphy’s law.

Affijn, om een lang verhaal niet te lang te laten worden. De sleutel zat er nog op, ik terug naar de outlet. Marcha had nog niet al het geld op, blijkbaar had ik echt te veel gegeven in mijn haast, dus we gingen nog ff shoppen. Op de valreep nog een shirt gescoord en dan terug naar het huis. Tom en Gemma hadden de BBW voorbereid en ik verrekte van de honger. Want na mijn ricebran des ochtends had ik, op een stuk pretzel om vier uur niets gegeten, iets waar mijn maag hier in de states niet aan gewend was.

Die BBQ was goed. We hadden ’s morgens zo goed ingekocht dat mijn creditcardmaatschappij mijn kaart geblokkeerd had. Blijkbaar was het een abnormaal groot bedrag dat ik in de supermarkt heb afgerekend. Dat kon er ook wel bij vandaag. Hopelijk is de kaart al gedeblokkeerd naar aanleiding van mijn mailtje. Tom had firebombs gemaakt. Met kaas en jalapenos gevulde champions omwikkeld met spek. Waarom die zo heten, daar kwam ik vanmorgen achter..

Lekker stuk vlees, uitstekend gegaard (bijna niet dus). Als er iets iets wat Tom heeft geleerd op Curacao, dan is het wel BBQ-en.  Na het eten nog ff nagetafeld en daarna naar bed. Een mooi einde aan een verschrikkelijke dag.
tot schrijvens!

Bush Gardens

Geachte raad van bestuur van de Efteling,

Middel dit schrijven wil ik u verzoeken om de volgende maatregelen in te voeren in uw pretpark. Deze maatregelen kunnen leiden tot een vergroot besef van vrijheid van het publiek en respect voor regering en authoriteit.

1. Voorafgaand aan de opening van het park het spelen van het Wilhelmus.

2. Uiteraard wordt hierbij van het personeel verwacht dat men op dit moment in de houding staat.

3. Het bieden van gratis toegang aan militairen, marechaussee en veteranen en vier van hun familieleden.

Me vriendelijke groet,

Ralf van Kempen

Zou mooi zijn als ze luisteren. Vandaag namelijk weer voor een habbekrats door een park gelopen. Tom kreeg gratis entree, samen met vier extra kaarten. Alleen voor één kind moesten we een kaartje kopen. Wel met korting uiteraard. We stonden dus voor zo’n $ 75 dollar met zes man binnen. 

En we stonden er op tijd. We waren iets te vroeg en hebben een kwartier staan wachten voordat de parkeerplaats open ging. Maar toen waren we de allereerste die de parkeerplaats opreden. Dat voelt ook goed.

En het was rustig. Niet een beetje, maar heel rustig. Het plan was gemaakt wij zouden eerst naar Cheetah hunt gaan, Dat is de nieuwste coaster en daar zou het druk worden. 

Niet dus.

Meteen twee keer gedaan. Echt een heel gave coaster. Lang, snel, relaxed. 

Daarna door naar het station om de trein te nemen naar Stanleyville. Onderweg iets te lang bij de leeuwen blijven hangen dus net te laat. Dan maar met de kabelbaan. Ook daar geen rij. Dat was vijf jaar geleden wel anders, toen stonden we daar drie kwartier te wachten. Over de safari en uitstappen in Stanleyville. Helaas was Sheikra gesloten tot nader order, in verband met "technical difficulties". Jammer maar helaas. Het hele park vervolgens gedaan. De meesten vonden het te koud voor de waterattracties. Wij niet, alles gedaan. De eerste, tidal waves, een beetje nat. Mijn tweede, Kongo River Rapids, soaked. Zeiknat. Daar staan waterkanonnen naast de rivier waar publiek mag betalen om jou nat te spuiten. Ik kreeg dat de volle laag in mijn nek. Daarna nog een stroomversnelling en een waterval over me heen. Ach ja, na een uur weer redelijk droog. En heel hard lachen tijdens en ook na. De Stanley Fumes heb ik overgeslagen, daar mocht ik op de spullen passen. De rest ging wel.

Na een tijdje deed sheikra het ook weer. Helaas toen 15 minuten moeten wachten, best lang. Er waren attracties dat we hebben moeten wachten. Wachten totdat er genoeg mensen waren om de attractie te laten starten. Heel fijn. Bijna ongelofelijk.

We hebben alles gedaan wat we wilden doen. Helaas sloot het park al om zes uur, al hadden we het na  10 uur allemaal wel gezien.

tot schrijvens!

Dit is Cheetah Hunt, daar is Maud in meegegaan!

Sheikra, die is echt heel bizar!

en kumba, ook heel gaaf. Zeven keer over de kop!

Zwemmen met zeekoe

Want we gaan zwemmen met de manatees.

Daarover schrijf ik op dinsdagavond. Gisterochtend zijn we gaan zwemmen met de zeekoeien.

Daar hadden we allemaal erg veel zin in. De rit er naartoe was best lang. Na ruim twee uur kwamen we aan bij de Marina. Niets meer dan een grote loods met daarbij een rommelhok waar we van de captain de instructievideo zagen. Na het kijken –en direct vertalen- van de video gingen we op weg. Het was maandag koud. Op de radio hadden ze het al over de koudste nacht van dit jaar. Het zonnetje scheen lekker maar er stond me toch een partij koude wind. We kregen al te horen dat de zeekoeien niet meer in het meest heldere gedeelte van de spring zaten. Na een minuut of twintig kwamen we aan bij het gedeelte waar de manatees zwemmen. Viel me dat even tegen zeg. Waar je een prachtig natuurgebied verwacht heb je een kanaal met aan één kant de ingang van de springs die een meter of vijftig verder ligt. Aan de andere kant zijn rechte zijtakken van het kanaal waaraan huizen liggen. Dikke, vette, dure huizen met aanlegsteigers en betonnen kanten. Daar gingen we dus op zoek. Na een paar minuten hadden we er één gevonden. Helemaal enthousiast er naartoe gezwommen. Het zich was ongeveer een meter. Ik heb het beest gezien en geaaid, maar van een echte experience kun je niet spreken. Maud en Tim hebben even gesnorkeld maar hielden het al snel voor gezien. Tom heeft wat langer voor het rund gehangen en kreeg zelfs een kus. Na een minuut of tien droogdokken en boten ontwijken had het beest het wel gezien en zwom het weg. Wij gingen weer aan boord op zoek naar een andere. De enige andere die we vonden was getagged voor onderzoek, dat ging dus niet door. We zijn daarom maar even de spring in gezwommen waar het wel helder was. Als hier de zeekoeien zwemmen dan is het absoluut anders. Hier was het water helder als een aquarium. Niet veel vissen maar mooi om te zien hoe het water uit de grond komt.

Op de terugweg richting marina was het koud. Niet een beetje koud maar heel koud. Oh wat waren we blij dat we terug waren in de auto. Die was warm. We hadden het zo koud dat we de stoelverwarming aangezet hebben….

Onderweg gestopt bij Cody’s Roadhouse. Dit bleek een super keuze te zijn. Een ouderwetse saloon met pinda’s op de grond, lekker eten en een aardige serveerster die goed werk leverde. Deze dame kreeg dus wel een fatsoenlijke tip.

Daarna op tijd thuis, even in het zwembad en lekker wat bacardi cola’s drinken. Heerlijk zo’n koelkast die crushed ice levert.

Zondag rustdag?

Op zondag is het rustdag, dus op naar wild Florida, want daar zal het dan wel rustig zijn. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Met onze Groupon aanbieding op zak naar de aanlegsteiger van de airboats.

Dat Groupon niet altijd even duidelijk is met de afstanden mocht blijken. Only 25 miles from your home city, stond er op geschreven. Hemelsbreed wel ja. Over de verharde weg was het toch echt een uur rijden door het echte Amerika. Rijen met woonwagenparken en vervallen huizen, bijna naast enorme kasten geplaatst.

Aangekomen bij Wild Florida waren wij de enige voor die ochtend. Ze hadden een stuk of vier boten en een flinke wachtkamer, dus het zal best wel eens drukker zijn. Na de briefing “Coastguard requires me to tell you this” van captain Dennis gingen we de boot in. Gehoorsbescherming op de kop en “recht zo die gaat!”.

Op dit meer wonen zo’n 1000 alligators, niet zo vredig naast elkaar. Als ze de kans krijgen vreten ze elkaar op. Na 3 minuten kwamen wij de eerste al tegen. Dit waren een paar kleintjes die lagen op te warmen in de zon.

Tijdens de rit/tocht/vlucht verder over het water hebben we er nog veel meer gespot waaronder een paar grote jongens die ik niet tegen zou willen komen als ik met mijn waadbroek een hengeltje uitwerp. Het is echt overigens heel bizar wat die airboats allemaal kunnen. Op een gegeven moment stuurde de captain de boot een heuvel op. Zonder problemen gaat zo’n ding ook over land heen.

Na de boottocht mochten we op de foto met een alligator, allemaal samen, ieder alleen alles mocht. Behalve zelf foto’s maken. Dat werd gedaan en ze werden direct geprint op “top selected very special paper”. “For a special price my friend”. Uiteraard toch gekocht, eerbied voor de slimme handelsgeest. Al had deze verlichte geest, die dagelijks honderden foto’s maakt toch met een betere camera aan moeten komen kakken. Staat ie daar met een digitale compactcamera een beetje aan te klooien.

Vervolgens verder gereden richting  de outlets. Want de dames begonnen te klagen dat hun zeer beperkt meegenomen garderobe begon uit te dunnen. Onderweg gestopt voor een lunch vroeg diner bij Joe’s Crab Shack. Dit restaurant ziet eruit als een jaren 60 hippie-strand-tent. Emmers op tafel voor de schalen. Een bak met kreeft en krab en knagen maar. Super lekker, nooit genoeg. De ober was zo traag als de Florida landschilpad. Waar hij wel snel in was, was het berekenen van zijn fooi. Voor mijn convenience had hij maar alvast berekend en op de rekening gezet wat zijn fooi zou zijn. En hij rekende maar 18%....

Bam, direct in mijn irritatie zone. Dit gaat echt te ver. Alle verhalen over geen standaard loon en leven van tips voor lief genomen, als je als ober 18% van elke rekening eist dan heb je een uurloon waar de gemiddelde specialist jaloers op is. Niet dus.  Ik heb zelf mijn berekening maar gemaakt, denkend aan mijn tijd als ober in het pannekoekenhuis in het Frits Philipspark toen ik 's avonds met tien gulden fooi hemels gelukkig huiswaarts keerde.

Daarna naar de outlets, daar zal het op de rustdag ook wel rustig zijn. NOT!

Waar men vroegen na de kerk de kroeg in dook heeft dat nu plaats gemaakt voor de Prime outlets op Vineland avenue. Geen parkeerplaats te vinden. Na tien minuten rondrijden toch een plek gevonden. Vier uur en enkele tassen verder, Met wederom een hoera voor de “military discount” die veel winkels geven, een quick bite in het foodcourt. Dit is een cholesterol tempel in het middel van de outlet waar iedereen kan eten wat hij (eigenlijk niet) wil. Heel veel dikke billen in krappe plastic stoeltjes dus.

Onderweg naar huis nog gestopt bij de Publix voor wat boodschappen. De kids lagen weer te knorren in de auto met hun koptelefoon op terwijl Barbie in het engels tegen ze aan het praten was. Ook best mooi zo’n huurautootje met ingebouwde DVD speler. Die gaat zometeen weer aan, we gaan zo’n twee uur rijden 

op zaterdag naar Seaworld en dat voorspelt

heel veel goeds voor de rest van de week. Want, zoals ik deze morgen al schreef, was ik bang dat het druk zou zijn. Niets was minder waar.

Het liep allemaal volledig gesmeerd vanmorgen zodat we precies om acht uur op weg waren. De reisleider in mij was in zijn nopjes en zodoende kwamen we om 0830 aan bij Seaworld. Samen met tien andere auto’s arriveerden wij op het moment dat de parkeerplaats open ging. Direct door kunnen rijden en recht voor de ingang kunnen parkeren.

Direct door naar de ticketbooth, het was namelijk een beetje spannend of ik met mijn veteranenkaart ook zou kunnen meedoen met het "hail to thé heroes" programma van Anheiser Busch.

Even praktische psychologie toepassen: “Hello, this is my registration for the program and this is my military ID. I’d also want to buy two additional disount tickets for my brother”. Oftewel, geen ruimte voor twijfel geven.

Toch was die twijfel er bij onze jonge cassier wel, met een smekende blik keek hij achterom naar de supervisor omdat hij deze vreemde kaart niet kende. Deze, enigszins te corpulente, afroamerican lady liet zich met een zucht van haar kruk glijden, schreed twee passen in onze richting, en wierp een blik op mijn kaart. “Yes boy, The Netherlands are part of the coalition forces”. 
We waren door! Vrijkaarten voor het hele gezin en discount tickets voor de rest!. Hurrah! Praise the flag, God bless George Bush and JanPeter Balkenende for draging us into war. Scheelt ons toch zo’n 250 bucks.

Affijn, naar binnen en direct door richting Manta, een vette achtbaan en de nieuwste aanwinst van Seaworld. Net voor Manta werden we tegen gehouden door het koord wat bewaakt werd door een man die waarschijnlijk nog in de slag bij Ieper heeft gevochten, zo oud. Net voor negenen speelden ze het volkslied via de luidsprekers en sprong de man in de houding met de hand op het hart. Fantastisch, waarom hebben wij dat niet. Na het anthem viel het koord en konden we richting Manta. Tom en Gemma gingen eerst. 0 minuten waiting line natuurlijk. Zodra zij terug waren gingen Marcha en Ik, samen met Tom die er geen genoeg van had. Nog steeds 0 minuten wachttijd. Yeah baby, vroeg komen rules! Deze achtbaan is zoals ik nog nooit heb meegemaakt. Je gaat zitten in een stoeltje en krijgt een beugel over je heen, pretty normal dus. Vervolgens kantelt je stoel 90 graden voorover zodat je face-down gaat. Vervolgens blijf je de hele rit in deze positie. Erg handig als je ontbijt niet goed viel want er ontstaat op deze manier een prachtige vrije luchtweg, alles mik je eruit wat er niet in hoort.

Overigens is deze positie ook erg handig voor pedicures, ik kon zonder problemen de, redelijk ongewassen voetjes van de deerne voor mij zien... Yuk.

Daarna door naar Kraken, de andere rollercoaster. Ook heel vet. Deze is wat ouder maar blijft gaaf. Gat een keer of zeven over de kop terwijl je –ook- met je benen los hangt. Hier wederom geen wachtrij zodat Tom en ik lekker vooraan erin zijn gegaan. Ook Marcha en Gemma waren snel weer terug. Het was vijf voor tien en we hadden dus al twee maal twee rollercoasters gehad. Direct door naar de dolfijnen show Blue Horizon. Deze was zo mooi als ik het me herinnerde. Mooie muziek, acrobatiek, schoonspringen en natuurlijk kunstjes van dolfijnen. Iedereen vond het prachtig.

Om nu alles te gaan benoemen gaat een beetje ver maar op het einde van de dag hebben we alles gehad in Seaworld wat we wilden doen. Prachtige shows, leuke attracties en mooie dieren gezien. Vooral de show A’lure was heel gaaf. De show met Shamu, de orka, het wel wat ingeboet aan kwaliteit. Sinds een dodelijk ongeval met een orka wordt er niet meer met mensen en orka’s samen gezwommen en dat doet wel af aan de show. Het bleef nu beperkt tot wat kunstjes en het zo nat mogelijk maken van het publiek in de Soak zone.

Voor het eten was het goed geregeld. Bijna direct bij binnenkomst hebben we een bandje gekocht waarmee je ongelimiteerd kunt eten en drinken in het park (at selected restaurants only). Dat bandje hebben we er wel uit, want elk restarant verkocht als side dishes fruit zodat we continue met watermeloen of aardbeien (ok, en soms een slice pizza) in de ene hand en zwaaiend met het bandje in de andere hand langs de kassa liepen. De prijs leek in eerste instantie hoog, 30 dollar per persoon. Maar als je bedenkt dat we lunch en dinner daar hebben gepakt, alle tussendoortjes en continue drinken hebben getapt, dan valt het alleszins mee.

Na tien uur in Seaworld hadden we het gezien, de auto opgezocht en, via een liquorstore voor corona’s en rum, naar de Villa. Tim lag al in de auto te knorren en Maud ging thuis direct zonder morren naar boven. Marcha ligt nu met een rosé in de jacuzzi waar ik haar zo meteen ga vergezellen. Tom en Gemma zijn hun kamer in gedoken en wat ze daar doen weet ik niet.

Welterusten voor zometeen.

Tot schrijvens!

Rust aan de stukken

Rust aan de stukken

Op vrijdag hebben we de auto van Tom ingeleverd bij het Disney Car center, we zijn dus in DisneyWorld geweest! Ongeveer 100 meter en toen snel terug. We moesten namelijk nog ontbijten. Dat werd de Cracker Barel. Heerlijk gezond ontbijt met gerookte ham, eieren en pap, pancakes voor Maud en Tim en salades voor de dames.

Daarna lekker een stukje om rondgereden op zoek naar een simlockvrije telefoon voor Gemma. Wallmart, geen unlocked phones. Best Buy, 8 modellen en niet diegene die mevrouw wil hebben. Dan toch maar bestellen via internet? Of niet? Of wel? Zucht… :p

Even gestopt bij een spellenwinkel. De boardgamegeek in mij wist toevallig dat die in deze hoek zat. Veel te duur. Laat maar, bestel het wel via het net en laat het hier bezorgen, we zijn er nog wel eventjes. Gisteravond lekker pasta met spinazie gemaakt, net als thuis. Al zitten we dan niet met een wijntje naast het zwembad te eten.

Daarna op tijd naar bed, het schema is namelijk gewijzigd. We hadden aan één dag genoeg om bij te komen. Dus in plaats van de uitgezochte, minst drukke dag, aanstaande dinsdag, gaan we morgen naar Seaworld. Of eigenlijk vandaag, want ik schrijf dit op zaterdagochtend rond zeven uur. De rest zal zometeen wel wakker worden. Ik ga koffie zetten. Tot schrijvens!

20 uur richting Haines City

Even snel iets opschrijven, er zitten namelijk twee kleine aasgieren te wachten die mijn laptop willen inpikken om hun film te kijken. Het is 07:58, maar voelt veel later. Vannacht om 03:30 ging de wekker, om, als een geoliede gevechtsmachine, voor vieren in de auto te zitten. In de druilregen richting Düsseldorf gereden. Naast een verdwaalde trucker was er niets te doen op de weg. Dat is over een paar uur wel anders als de vrachtauto-trein weer over de a67 vertrek richting het oosten.

Affijn, Jan heeft ons afgezet recht voor terminal B waar zich de AirBerlin incheckbalies bevinden. Rond een uur of vijf stonden we daar, te wachten tot de balie om 0600 pas open zou gaan.

Altijd fijn, ruim op tijd zijn, maar om nu een uur te vroeg op een luchthaven te zitten, dat had echt niet gehoeven. Volgende keer houd ik gewoon drie uur aan. Check-In liep gesmeerd. Papiertje afgegeven voor de kindermaaltijden en fijne reis...

Weglopend bij de counter zie ik de stoelnummers, 44efg en 26b, Sure! Sta verdorie als vierde in de rij bij de checkin en er zijn geen betere plaatsen te krijgen? "Miss, you've ripped my family apart!" Blijkbaar zijn er echt geen betere te krijgen, want op aandringen weet ze slechts de enkele plaats te verzetten naar rij 46, in ieder geval dichter in de buurt. Ach, we zullen zien.

Douane en security liepen gesmeerd. Geen vraaggesprekken, geen problemen met voedsel mee het vliegtuig in. Gewoon eigenlijk zoals het vroeger ging. 

Door de gate heen eindelijk een bak koffie. Je kunt van Duitsers zeggen wat je wilt maar als je een groBe tassen kaffee vraagt dan krijg je die ook. Die halve liter staan nu naast me te wachten. 

De gate opende, mensen met stoelnummers 36 t/m 50 worden verzocht om als eerst in te stappen. Helaas, nice try, maar de schapen staan alweer te dringen totdat de schuurdeur open gaat. Alsof het een Ryanair vlucht betreft waar de stoelen niet bekend zijn en alsof je niet lang genoeg in dat vliegtuig door mag brengen. Wij (met stoelnummer 44) wurmen ons door de lager gerangschikten en worden ingeladen. 

Rij 44, Rij 44, wie zit er op 44 D? Aha, die ziet er uit als een einzelgänger. Tim, ga jij maar op 44 E zitten, naast die meneer. hehe! (Wel eens een zure dunne Duitser ongelukkig zien kijken? Deed me denken aan mijn oude Duitse leraar, die keek ook zo zuur als hij mij mijn toetsresultaten overhandigde)

 Één minuut later gevolgd door "entschuldigung, reisen sie allein? Wöllen Sie vielleicht tauschen mit menie Frau, Sie sitzt zwei rijen nach hinten" in mijn beste Duits. 

Oh wat heb ik die man zine opfleuren, zijn gedachte aan tien uur voeten in zijn zij, geschreeuw in zijn oor en little einsteins in zijn ooghoek veranderde in een gedachte van rust en sereniteit.

altijd fijn, mensen blij maken.

De reis begon dus goed, met zijn vieren naast elkaar. Op tijd van de gate af. We hebben tegenwind krijgen we te horen, het zal een uur of elf vliegen worden. Elf uur, waarom heb ik mij zo goed voorbereid op deze reis en weet ik niet dat het elk uur vliegen is? 

Eigenlijk vlogen ze om. De kids hebben zich goed gedragen, al zal onze voorbuurman die de hele tijd voeten tegen zijn stoel voelde er wellicht anders over hebben gedacht. De maaltijden waren, tsja, vliegtuigmaaltijden. Helaas waren de (vooraf telefonisch voor 50 cent per minuut, gereserveerde) kindermaaltijden er niet. We stonden niet op de lijst, maar voor de terugweg wordt het geregeld. Danke!

Maar waarom, waarom worden die maaltijden altijd geserveerd midden in de film en tijdens de veertien jaar oude aflevering van Cheers?

Om 14ooh locale tijd aankomst in Fort Myers. Mooi klein vliegveld zonder enige ervaring met het wegwerken van rijen bij de customs. Na een uur wachten, wederom een aardige Customs officer ("How much money have you with you, sir?" "uh, 8 bucks two credit cards and two debit cards"), liggen de koffers en de autostoel al te wachten. Opladen en op naar...

de volgende rij bij Alamo. Go Alamo! Het leek lang maar viel mee. Na twintig minuten aan de beurt. Geen kans op een gratis upgrade, ook niet met mijn Insider card. Blijkbaar hebben ze genoeg SUV's op voorraad. Ze hebben me nog wel een nog grotere proberen aan te smeren maar dat bleek een verdubbeling van de rate te worden. "But sir, you have such a great rate, don't you want spend some extra for a litte extra comfort?".... "No, thankx".

Hij liep naar achteren en pakte de sleutel. Bij deze balie kreeg je de sleutel direct, geen kwestie van uitzoeken dus. Het bleek een zilveren Chevrolet Tahoe, "Mwao, kan slechter". Deur open, luxe uitvoering, volledig leer en alles erop en eraan. "Mwao, kon zeker slechter". TomTom geïnstalleerd, de voorruit zit te ver weg! Navigeer naar "huis" en daar gaan we. Wat is het toch heerlijk relaxed rijden. Cruise control op de V8, radio aan en de twee-en-een-half uur vlogen voorbij. Even gestop bij een Wallmart voor wat water en om 1900h locale tijd kwamen we na 20 uur reizen aan in "onze" villa.

Tom en Gemma stonden ons al op te wachten. De koffie stond klaar. 

Na een snelle rondleiding door het huis zijn de kids met Marcha en Gemma meteen in het water gedoken. Tom en ik hebben nog wat te eten gehaald (40 wings van de Kentucky Fried Chicken) en daarna braken de kinderen helemaal af. Zij gingen naar ben in hun kamers en vielen gelijk in slaap. Hopelijk lang!

Wij hebben tot half elf in de hottub gezeten, al was het meer een tub dan hot, met een rood wijntje om de volgende dag te bespreken. We moeten één van de auto's inleveren en kaartjes scoren bij Shades of Green. Daarna naar bed, uitloggen na 26 uur wakker te zijn geweest. CTRL-ALT-DEL.

Jet lag viel mee. Om 0230 werd ik wakker. Ja natuurlijk, dacht het niet. Omdraaien verder knorren. Gelukkig, zonder problemen. Dit bed ligt zo lekker! Om 0630 eruit. Mooie tijd. Zodra ik opstond stonden Tim en Maud naast me. En zo komt het voor dat, voor zeven uur vanmorgen, het zwembad weer werd gebruikt. Ik ben mijn kantoor aan het inrichten. De email box zit al vol en ik mag al wat mensen gaan terugbellen. Marcha en Gemma zijn al gaan rennen en hebben de eerste alligator al gespot. Zometeen ergens gaan ontbijten en wat dingetjes regelen. Gaat helemaal goed komen!

 Foto's volgen...