stinkende luiers en toch een korte vlucht

Zaterdag, eindelijk eens tijd om aan mijn blog te werken.. De harde werkelijkheid is er weer ingeknald. Direct na aankomst stond opa al klaar met de bus. Twee uur later hadden we opa thuis afgezet en kon die weer in bed bijkomen van de reis naar Dusseldorf (en van de longontsteking). Wij zijn verder naar huis gereden waar we de koffers hebben uitgeladen. Niet slecht, met 55 kilo heen en met 88 kilo terug. Het meeste kon direct in de kast. Fijn, zo’n huis met wasmachine (en een echtgenote die hem kan gebruiken…) Na een paar koppen echte koffie, zijn we naar de andere opa en oma gereden. De jetlag begon een beetje in te dalen maar we hebben het gered. Daar ons hondje opgehaald en de bus weer volgeladen met producten van mijn webshop die opa Hans uitstekend heeft gerund. Nogmaals dank daarvoor! Voor het eten weer naar huis anders kak ik helemaal in! Dat viel later eigenlijk wel mee, heb tot middernacht aan mijn shop zitten werken. De nieuwe producten waren ook aangekomen. Zie hier het resultaat.

Net nadat ik mijn vorige blog op het vliegveld van FtMyers schreef begon het druk te worden aan de gate. Enkele seconden na het dichtklappen van mijn comuputer werd in de rij achter mij een baby, huilend en gillend, verschoond.

Aargh…

Vijf minuten later hetzelfde verhaal…

Vóór mij…

Een tweeling…

En moeders legde de luier gewoon even aan de kant. 

Waarom, lieve lezers van mijn blog, gebruiken mensen de, speciaal daarvoor ingerichte, op elke toilet in Amerika aanwezige, familieruimtes niet? Die zijn voorzien van een plank, waar je baby veiliger en beter op ligt dan op een plastic kuipstel, zakjes en een prullenbak voor de luier en een wasbak om daarna je handen te wassen. Zodat je, als je daarna je andere kinderen een snoepje geeft , je hen niet ook meteen besmet met de e-coli bacterie. Nee, liever laat je de hele wachtruimte voor de gate meegenieten van een, neen twee, zure stinkende luiers. Dit wordt nog een lange vlucht dacht ik.

Maar de voorzienigheid was met ons. Alle baby’s zaten vooraan  in het vliegtuig waar ik ze, als ik heel goed luisterde, nog kon horen. Met zijn vieren naast elkaar in. Nieuwe Air Berlin configuratie met een soort iPad waar je spelletjes op kunt spelen vluchtinformatie en films op kunt kijken. Je kunt zelfs de films pauzeren om te genieten van de heerlijk hänchen oder nudels die geserveerd worden. Vanaf een uur of elf hebben de kinderen geslapen. Ik heb zelf ook een paar half uur mijn ogen dicht gehad. Tim werd vervolgens pas wakker toen het vliegtuig al aan de gate stond. Rustig aan het vliegtuig uit en wachten op de baggage. De vier koffers waren zo terecht maar het wachten was op de autostoeltjes. Scenario’s over naar huis rijden zonder spookten al door mijn hoofd toen deze via een andere deur binnen werden gereden. Mooi. Met een toren aan bagage door de douane heen die ons zonder problemen liet passeren en op naar de grauwe hemel van het Rührgebied. We zijn thuis.

Ik wil iedereen bedankten voor de leuke reacties die ik heb gehad op mijn blog.

Klaarblijkelijk hebben nogal wat mensen onze vakantieperikelen gevolgd. Op dit moment staat de teller op 3105 paginaweergeven en daar ben ik best trots op.

Het schrijven is mij eigenlijk dermate goed bevallen dat ik heb besloten om door te gaan met bloggen. Dit gaat echter niet in dezelfde dagelijkse frequentie als het vakantieblog gebeuren. Wie het leuk vind mag meelezen op
zelfenverstandigondernemen.blogspot.com

Tot schrijvens!