foute strings en pindakaastaart

Op dinsdag stond Blizzard Beach op het programma. Ondanks de wat mindere weersvooruitzichten gegaan omdat Tom en Gemma op woensdag vertrekken en de kaartjes al gekocht zijn. Het heeft inderdaad wat geregend tijdens ons bezoek. Veel was het niet en tussen de buitjes door was het snikheet, het was meer een soort goddelijke interventie dus.

Voor diegenen die het niet weten, Blizzard Beach is een waterpretpark van Disney, een soort, Duinrell met Goofy dus. Het thema is een sneeuw en skieën. Midden in 30 graden heet Florida. Prachtig gemaakt met allerlei details. Tom Gemma en ik vertrokken meteen met de stoeltjeslift (!) mount Gushmore op voor een glijrit in summit Plummit, een nagenoeg verticale waterglijbaan waarbij snelheden van bijna 70 mph worden gehaald. 100 kilometer per uur dus. Op je schouderbladen die nog rood waren van de zeevistrip van zondag. Gelijk gescrubbed.  Daarna samen met zijn allen het hele park rondgelopen en bijna alle glijbanen beleefd. Waarschijnlijk mede dankzij het weer bleef het lekker rustig in het park. Nergens langer hoeven wachten dan 5 minuten. Het vervelendste was nog het omhoog klimmen met de opblaasboten als Tim riep “nog een keer!”. 30 meter klimmen, mooie training voor de kuiten! 60 seconden later was het weer voorbij. En wat daar rondloopt! Denk je dat je je ogen uitkijkt op de gemiddelde Amerikaan in een pretpark? Wacht maar tot de kleren uitgaan! Verschrikkelijk wat een T-bonesteaks en Greaserolls er daar rondlopen zeg.  Het badpak voor mannen zou weer moeten worden ingevoerd voor sommigen. En wie gaat er in hemelsnaam nu in een string naar een waterpark? Juist ja, net die vrouwen die het niet meer kunnen hebben, niet diegene van wie je juist zou willen dat ze er een dragen.

Van al dat vlees kijken uiteraard flinke trek gekregen. Thuis snel gedouched en snel naar het uitgezochte restaurant. Dit restaurant, Harry’s old place had ik gevonden via het internet en zoals altijd is het spannend om uit te vinden of het überhaubt nog bestaat. Marcha en ik hebben er namelijk een sport van om, terwijl we enorme honger hebben, op zoek te gaan naar restaurantjes uit de reisgids die niet meer blijken te bestaan. Gelukkig is internet meer up to date dan de reisgidsen uit de bieb en bestaat Harry nog. Reserveren kon niet, maar op dinsdag zal het toch niet al te druk zijn. Toch?

Wrong, half uur tot drie kwartier wachten voor we aan tafel kunnen. Honger! Onder het motto “dan zal het wel goed zijn, als je op dinsdag de tent vol hebt zitten” netjes gewacht en binnen het half uur konden we aan tafel. Aardige mensen, goede bediening en een fantastische menu kaart, tenminste, als je van vis houdt en dat doen wij. Als voorgerecht alligator nuggets (de kids waren er dol op), sweet ’n spicy shrimp en garlic bread, als hoofdgerecht hadden Tom, Gemma en ik grouper met zeevruchten. Marcha had kabeljauw. Allemaal heerlijk! Normaal ben ik niet van de toetjes maar nu had ik er zin in. Peanutbutter pie! Jawel lezer, u leest het goed Pindakaas taart. En lekker dat die was! En machtig! De pindakaastaart (klinkt toch niet zo lekker als peanutbutter pie) zorgde voor een goed vol gevoel.  Dit restaurant in Winter Haven is een absolute aanrader dus.


Na thuiskomst, de kinderen lagen al te knorren in de auto, hebben wij het ook niet laat gemaakt. Woensdag vertrekken Tom en Gemma naar New York en moeten we vroeg op om hen weg te brengen en afscheid te nemen voor het komende jaar (snik).

Tot schirjvens!