Een lekker rustige dagje…. (of: Murphy's law)

had het moeten worden. Mooi niet. Het begon meteen al goed. In mijn email naar Hans die mijn bestellingen uitvoert was ik iets belangrijks vergeten te zetten, waardoor Hans er niet voor kan zorgen dat ik hier op vakantie ben. Maar daar kwam ik ’s avonds pas achter, toen we eindelijk thuis waren.

Des morgens zijn Tom en ik naar een Alamo punt in de buurt gereden. Tom moest nog altijd worden bijgeschreven als additional driver omdat ik geen zin heb om, als ze met zijn tweeën een keer weg willen, als taxichauffeur te fungeren. Zo gezegd, zo gedaan. Dit was een fluitje van een cent. Bij het Alamo kantoor in het Holiday Inn op de 192 was dit in een par minuten gepiept. Omdat we toch tijd over hadden besloten we meteen naar Shades of Green te rijden vor discount tickets voor Universal Island of Adventure. Veel scheelde het niet, maar alles is meegenomen. Dit Shades of Green is een prachtig resort in Disneyland waar militairen en hun familie tegen een mooie prijs kunnen verblijven.

Op de terugweg begon het. Onze prachtige Chevrolet gaf de melding “Oil change necessary soon”. Soon, dus niet meteen. Eerst even boodschappen doen bij de Publix voor de BBQ van vanavond, dan terug naar huis. En dan maar eens bellen met Alamo. Nu geloof ik niet in een vastgelopen motor omdat de boordcomputer zegt dat een oilchange noodzakelijk is, ik geloof wel dat Alamo mij de schuld geeft als de komende dagen de motor in de soep loopt. Dus maar ff bellen.

Helaas, aangeraden werd om de auto te ruilen. Of een oilchange te laten doen, de rekening te betalen en die in mindering brengen op de betaling. Tsja, ruilen dan maar. Op naar Orlando international, de enige met Full Size SUVs op voorraad in de buurt. Marcha en ik gingen alleen want we zouden daarna samen mogen shoppen in de outlet in de buurt. Op het vliegveld aangekomen kreeg ik te horen dat ik moest betalen voor een nieuwe tank benzine. “Excuse me m aam. I didnt ask for an oilchange indicator to light up. The guy at roadside assistance told me to drive up here, 30 miles, and didn’t mention I had to fuel it up”. Affijn, tien minuten later hadden we een nieuwe auto met volle tank, complimentary voor de inconvenience. En wat voor een nieuwe auto. Een echte Jap. We kregen een Toyota Sequoia mee. Weer een stukje groter. Helaas geen leer, geen DVD speler en geen achteruitrij sensoren maar wel meer ruimte en veel beter rijgedrag. De Chevrolet reageerde heel traag op het indrukken van het gas. Deze reageert meteen. Dat merk je ook wel aan het verbruik. Deze verbruikt gemiddeld 11 liter per 100 kilometer. 1:9 dus. Maar wat een heerlijk slagschip om te navigeren zeg.

van dit

 naar dit

(inderdaad, met op de achtergrond ons vakantiehuisje)

Ingestegen en op weg naar de outlet, uiteraard via een bordspellenwinkel in de buurt waar ik een online bestelling had geplaatst. Deze lag al klaar, dat scheelde zowel geld als tijd.  Aangekomen bij de Premium outlet op International Drive was het weer zoeken naar een perkeerplaats. Doordeweekse dag rond een uur of één ’s middags…. In de parken is niks te doen maar hier kun je over de koppen lopen.

Tijdens het uitstappen herinnerde Marcha zich ineens de sleutel van het vakantiehuis. Die hing nog aan de sleutelbos van de Chevy…NEEEEEE! AARGH!

Marcha uit de auto gegooid. Stapel bucks in de handen en afgesproken dat ze vanaf 1600h elke uur op een bepaald punt zou staan. Ik in racestand terug (toen reed hij dus geen 1:9). Afslag verkeerd, “shit”, ff keren. Mooi niet. Zit ik op een tolweg waar ik pas na 15 kilometer kan omkeren. Murphy’s law.

Affijn, om een lang verhaal niet te lang te laten worden. De sleutel zat er nog op, ik terug naar de outlet. Marcha had nog niet al het geld op, blijkbaar had ik echt te veel gegeven in mijn haast, dus we gingen nog ff shoppen. Op de valreep nog een shirt gescoord en dan terug naar het huis. Tom en Gemma hadden de BBW voorbereid en ik verrekte van de honger. Want na mijn ricebran des ochtends had ik, op een stuk pretzel om vier uur niets gegeten, iets waar mijn maag hier in de states niet aan gewend was.

Die BBQ was goed. We hadden ’s morgens zo goed ingekocht dat mijn creditcardmaatschappij mijn kaart geblokkeerd had. Blijkbaar was het een abnormaal groot bedrag dat ik in de supermarkt heb afgerekend. Dat kon er ook wel bij vandaag. Hopelijk is de kaart al gedeblokkeerd naar aanleiding van mijn mailtje. Tom had firebombs gemaakt. Met kaas en jalapenos gevulde champions omwikkeld met spek. Waarom die zo heten, daar kwam ik vanmorgen achter..

Lekker stuk vlees, uitstekend gegaard (bijna niet dus). Als er iets iets wat Tom heeft geleerd op Curacao, dan is het wel BBQ-en.  Na het eten nog ff nagetafeld en daarna naar bed. Een mooi einde aan een verschrikkelijke dag.
tot schrijvens!